كسى كه عزت مي‌‏خواهد، پس عزت، همه از آنِ خداست.

• خيلي از كارهاي روزانه ما، تلاش‌هاي ما توي زندگي، از سرِ آن است كه دوست داريم عزيز بشويم. به آبرو و اعتباري برسيم. توي چشمِ خلايق كم و پست و حقير جلوه نكنيم. درس مي‌خوانيم، كار مي‌كنيم، پول درمي‌آوريم، لباسِ خوب مي‌پوشيم، خانه‌ي خوب، ماشينِ خوب، شغل خوب، همسر و بچه‌هاي خوب... دوست داريم بقيه هم ببينند و به ما به ديده‌ي تحسين نگاه كنند. به هر دري مي‌زنيم و هر تلاشي مي‌كنيم تا سرِمان را بالا بگيريم ميان خلق خدا. بعد اين وسط، اگر لطمه‌اي بخورد به اين داشته‌هايمان، ديگر انگار همه‌ي آن عزت و آبرويمان را باخته‌ايم.

• بعضي‌ها اما عزت و اعتبارشان را از پول و خانه و ماشين و مدرك نمي‌آورند. هيچ‌كدام از اين‌ها را هم ندارند اما توي چشم خلايق عزيزند، معتبرند. قرآن يادِمان مي‌آورد كه اگر دوست داريم عزيز باشيم، بايد به منبعِ واقعي‌اش مراجعه كنيم. به كسي كه همه‌ي عزّت، مالِ اوست. به كسي كه عزيز شدن و ذليل‌شدن در دست اوست.

• بعضي‌ها اعتبار و آبرويشان خداست، عزيزشدن‌شان مالِ آن است كه به خدا وصل‌اند. تويِ دل مردم محترم و دوست‌داشتني‌اند بي‌آن‌كه داشته‌ي دنياييِ ويژه‌اي داشته باشند. خدايي كه وعده داده اگر حسابِ خودتان با من را صاف كنيد، رابطه‌تان را با من اصلاح كنيد، من خودم تضمين مي‌كنم كه رابطه‌ي شما را با مردم اصلاح ‌كنم، درست ‌كنم.^*  حتي بالاتر از اين؛ توي قرآنش وعده داده كه محبتّ اهل ايمان و عمل را توي دل‌ها مي‌اندازد. (مريم/69) آن‌ها را پيشِ مردم عزيز و دوست‌داشتني مي‌كند. خدايي كه بلد است توي قلب‌ها نفوذ كند، خدايي كه بلد است ذهنيت‌ها را، محبت‌ها را، علاقه‌ها را تدبير كند، مديريت ‌كند.


بسمِ الله الرّحمنِ الرّحيم
مَنْ كانَ يُريدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَميعاً

*مضمون فرمايشي از پيامبر اسلام (ص)- بحارالانوار/ ج 71/ ص 366