مَثَل زندگى دنيا، همانند آبى است كه از آسمان نازل كردهايم كه در پى آن، گياهانِ زمين- كه مردم و چهارپايان از آن ميخورند- مي‌رويد تا زمانى كه زمين، زيبايى خود را يافته و آراسته ميگردد، و اهل آن مطمئن ميشوند كه مي‌توانند از آن بهرهمند گردند، (ناگهان) فرمان ما، شبهنگام يا در روز، فراميرسد و آن چنان آن را درو ميكنيم كه گويى ديروز هرگز نبوده است .
البته كه آسان نيست آدم توي مزرعه‌اي كشت و كار كند اما برداشتش را به سال‌ها بعد موكول كند. به آن مزرعه هم دل نبندد. اما قرآن هر وقت از زندگيِ دنيا صحبت مي‌كند، يك لحن نهيب و هشداري دارد كه نمي‌شود جدي‌اش نگرفت، نمي‌شود راحت از كنارش گذشت.
• براي ماهايي كه داشته‌هاي دنيا، از هر جنس و مدلش؛ كار و پول و مدرك و منصب و ... توي چشم‌مان خيلي بزرگ است، خيلي شيرين و خواستني‌ست، درد دارد وقتي قرآن بگويد؛ «متاعُ الدّنيا قَليل» (نساء/77) . بگويد دنيا كم است، دنيا در برابر آخرت، خيلي كم است، خيلي ناچيز است. (توبه/38)
• قرآن به دنيا مي‌گويد «لهو» و «لعب». فكرش را بكنيد! اين مشغوليت‌هاي دنيا، همين كارهاي روزمره ما، اگر به هدفِ زندگيِ جاودانه‌مان نباشد، فقط يك بازي و سرگرميِ بي‌خود است. فقط غفلت مي‌آورد. «انّما الحيوه الدّنيا لعِبٌ و لَهو» (انعام/32) (عنكبوت/ 64) (محمد/36) (حديد/20)
• زندگي دنيا خاصيت اغفال و فريب دارد، مي‌تواند آدم را فريب بدهد و به خودش مشغول كند. آخرت، هر كس بيشتر فريبِ دنيا را خورده باشد، حالش دردناك‌تر است؛ «غرّتهُم الحيوه الدّنيا» (انعام/70) (انعام/130) (اعراف/51) .
• دنيا راضي‌كننده نيست. قرآن يك‌جور هشداردهنده‌اي سؤال مي‌كند كه؛ يعني شماها واقعاً به همين زندگيِ دنيا راضي شديد؟(توبه/38) انگار خيلي عجيب باشد كه كسي به همين زندگي دنيا راضي باشد. سرخوش باشد. «...و رضوا بالحيوه الدّنيا و اطمأنّوا بها.. »(يونس/7) .
با اين اوصاف، انگار بهترين كار را همان‌هايي مي‌كنند كه زندگي دنيا را به آخرت مي‌فروشند. جان و مال و عمر و جواني‌شان را اين‌جا مي‌دهند و آن‌جا هزار برابرش را پس مي‌گيرند. فقط آن‌ها هستند كه برنده‌اند، كه سود مي‌كنند. «الّذين يَشرونَ الحيوه الدّنيا بالآخره» (نساء/74)
إِنَّما مَثَلُ الْحَياةِ الدُّنْيا كَماءٍ أَنْزَلْناهُ مِنَ السَّماءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَباتُ الْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَ الْأَنْعامُ حَتَّى إِذا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَها وَ ازَّيَّنَتْ وَ ظَنَّ أَهْلُها أَنَّهُمْ قادِرُونَ عَلَيْها أَتاها أَمْرُنا لَيْلاً أَوْ نَهاراً فَجَعَلْناها حَصيداً كَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ...